Wij Vlamingen onderschatten onze tegenstrevers. Wij dachten dat met de taalwetten en het Egmontpakt en de Sint Elooi akkoorden er taal en cultuurvrede zou zijn,maar Franstaligen rusten niet. Om dit te begrijpen geven wij hier enkele onweerlegbare historisch gegroeide feiten weer. 

  De zuidelijke Nederlanden, La Belgique, (van Belgica Nederland) zoals de Fransen het noemden, waren een internationaal erkend deel van Frankrijk geworden. Dit feit wordt verdoezeld in de 'Belgische' geschiedenis voor zo ver deze nog aangeleerd wordt. Maar is belangrijk om het streven van de Franstaligen te begrijpen. Kan Belgique niet heraangehecht worden aan Frankrijk dan moet er hier een klein Frans vaderland geschapen worden waar de Franstalige zich thuis voelen. Allen werken zij daarom er aan mede om het Nederlands zo veel mogelijk uit hun omgeving te weren en te doen verdwijnen. Zeker vandaag nog nu er een taalstrijd woedt tussen Frans en Engels. Kijken wij even in het verleden.

   Napoleon had in 1797 de Oostenrijkers bloedig verslagen en maakte misbruik van zijn militaire macht om La Belgique (zoals de Fransen de Zuidelijke Nederlanden onder Oostenrijks bestuur noemden) dat door de Fransen bezet was als deel van Frankrijk internationaal te doen erkennen. Op de eerste wapenstilstand te Loeben dwong hij de Keizer van Oostenrijk dit te aanvaarden maar gaf hem later compensaties om de afstand van la Belgique te bevestigen. 19 avril 1797 Bonaparte, les accords de Loeben. L'empereur d'Autriche abandonne La Belgique a la France!- Later met de vrede van Campoformo op 17 okt. 1797 stond Oostenrijk officieel Belgique en de Ionische Eilanden af aan Frankrijk in ruil voor het bezit van Venetië, wat een brutaal einde maakte aan de historische vrijheid van deze Venitiaanse republiek. Dit alles werd nog eens uitvoerig bepaald op het Congres van Rastatt in december 1797! 

  Later op terugtocht naar Frankrijk trachtte Napoléon een vrede te sluiten met het congres van de coalitie en zijn Aide de Camp Comte de Ségur schrijft in zijn mémoires "La Campagne de France" o.a.: "Bien plus, notre fuite, au travers de Lunéville, avait rencontré et entraîné le duc de Vicence avec eIle; rien n'était plus significatif. Ce ministre des affaires étrangères, comme celui de Louis XIV, y était venu pour demander la paix aux Alliés, jusque dans leur quartier général. On le sait, ce ne fût qu'après quatorze jours d'attente qu'il reçut ses passeports, et non pour Mannheim, mais pour Chatillon, et seulement quand le ministre des affaires étrangères anglais, Castlereagh, venu lui-même, eut décidé les Alliés a nous imposer la perte de la Belgique, c'est a dire la chute de l’ Empire."Verder, terwijl de onderhandelingen voortgezet werden viel Châtillon opnieuw in de handen van Napoleon. "Châtillon, séjour de ce Congres", schrijft Cormte de Ségur, " ou dominait l'Angleterre! C'était la qu'on prétendait arracher a Napoléon Anvers, La Belgique..."

   Alhoewel de militaire positie van Napoleon, wat hij wel besefte, uiterst wankel was, weigerde hij deze verminking van Frankrijk te aanvaarden. Uiteindelijk moest hij abdiceren omdat hij de "frontières légitimes de la France" wou bewaren. "Que jamais il n'abandonnerait volontairement a l'ennemi des Français qui s'étaient dévoués a sa cause!". De erfelijke vorsten van de Oostenrijkse Nederlanden hadden hem immers La Belgique (het deel dat overbleef na de herhaalde annexaties van het gebied door de Koningen van Frankrijk), wettelijk aan het Franse Rijk van Napoléon afgestaan. Na de nederlaag van Napoléon de verbanning van Napoleon naar het eiland Elba en zijn ontsnapping en terugkeer, stelde Napoléon een nieuwe vrede in het vooruitzicht maar deze werd afgewezen omdat Napoleon België blijvend als een deel van Frankrijk beschouwde en de geallieerden dit gebied niet aan Frankrijk wilden teruggeven. Om België te behouden streed Napoléon, wat de aanleiding was voor zijn val te Waterloo. Want wat te Waterloo gebeurde was een veldslag om het heroveren van Belgique. Niets minder en niets meer... Engeland en Pruisen wilden Frankrijk beletten dit gebied ooit nog onder controle te krijgen.

   De betekenis van dit gebeuren is geschiedkundig zeer belangrijk. Voortaan zouden de Fransen België beschouwen als een verloren Frans gebied! Vanuit Frans politiek standpunt bezien is de verfransing van België niets anders dan het terugwinnen van Frans territorium.

   De Oostenrijkse Nederlanden waren in Europa een unicum van 200 jaar Contrareformatief Katholicisme geweest dat van het gewone volk een meerderheid van analfabeten gemaakt had. Slechts 3% van de bevolking bezocht de schaarse scholen Godsdienst en Frans.Erger, volgens brieven waarin reizigers in die tijd beschreven wat zij hier gezien hadden, was het een soort toeristische attractie geworden. Vooral Engelsen bezochten dit landje om de Katholieke erediensten, gebruiken en processies te bekijken. Voor protestanten was het een bezoek aan het rijk van occulte tovenarij en bijgeloof. Vooral de overdadige stijlloze kerkintérieurs met houten panelen beschilderd als marmer en de vergulden versieringen die meer aan een salon dan een Christelijke bidplaats deden denken, wekte hun lachlust op. Twintig jaar Franse bezetting, die in het begin schoon schip maakten met de eeuwenoude achterlijke tradities, kon dan ook gemakkelijk de elite totaal verfransen en onder voogdij van Franse intellectuelen stellen. Na 1814 was voor deze Franstalige intellectuelen de door Willem I opgelegde taalpolitiek, die het Nederlands als nationale taal bevestigde, een teken van misprijzen van de Franse taal. In 1900 schreef een Belgisch Generaal als argument voor de scheiding: 'de Hollanders verachtte onze taal‘. lIs méprisent notre langue. Hij bedoelde het Frans natuurlijk. Maar zijn boekje werd gewoon vertaald in het Vlaams voor gebruik in de Belgische Vaderlandse geschiedenisles voor Vlaamse kinderen en dat nog na de eerste wereldoorlog te Aalst b.v. Die Vlaamse kinderen leerden dan dat de Hollanders hun Vlaamse taal verachtten .Het geeft een voorbeeld van het intellectueel peil van de Belgische onderwijzer in 'Vlaamse' Katholieke, er waren geen andere, scholen van die tijd. Men hield inderdaad geen rekening met de meerderheid van de bevolking. Het waren immers slechts arbeiders en boeren! Voor de katholieke kerk waren België en het koningshuis heilig.

   1830 was een revolutiejaar. De Grieken hadden in een opstand tegen de Turken hun nieuwe onafhankelijkheid verkregen. Pruisen en Rusland moesten een opstand in Polen dempen. Te Parijs waren er rellen van sociale aard. Ook te Brussel begon het volk te morren. Maar een gewapend conflict om België was voor de geallieerden onmogelijk op dit tijdstip, zo... Engeland zorgde voor de diplomatie. Hun afgezant kwam naar Leuven. Er werd een compromis uitgewerkt voor de Brusselse troebelen in zuidelijk België. Geen aansluiting bij Frankrijk, dan maar een nieuwe staat. Bij de oprichting van België werd er dan ook absoluut geen rekening gehouden met het feit dat de meerderheid van het volk Nederlandstalig was Alle Nederlandse cultuur was monddood gemaakt. Alleen een echte democratie had dit kunnen voorkomen maar, ondanks dat het Nieuwe België een grondwet in het Frans gesteld aannam dat voor alle Europese potentaten een gruwel scheen van Frans republicanisme, was de macht in de nieuwe staat volledig in handen van radicale Franstalige elite die een ondemocratische verfransing politiek inzette dat het cultuurloos gemaakte onmondige volk overspoelde. De definitieve grens tussen het Franse Keizerrijk en Holland vastgelegd in 1802. In 1802 had Napoleon, na zijn terugkeer uit Egypte in 1801, de vrede van Amiens gesloten tussen Engeland, Frankrijk en de Bataafse Republiek (die door de Fransen overheerst werd). De grens tussen Frankrijk en Holland werd vast gesteld als een grens die voor Frankrijk de scheldermonding omvatte en een gebied dat zich over Breda langs Maastricht tot aan Venlo uitsterkte. Het is precies deze Frans-Hollandse grens die de ‘Belgische’ rebellen eiste de grens van België met Holland zou worden. Daaruit blijkt dat het de bedoeling was het oude Franse gebied te herstellen. Engeland verijdelde die plannen. 

  Dat La Belgique deel van het Franse vaderland uitmaakte was zo diep in het geheugen van het Franse volk geprent, dat toen in 1848 een nieuwe revolutie ontstond, de revolutionairen, juist zoals de sansculotten gedaan hadden, een inval in het België van Leopold Ondernamen. Eerst beproefden ze te Quiévrain dan te Risquons- Tout (Moeskroen) waar ze op 29 maart 1848 teruggedrongen werden. Onder hen waren heel wat lieden die vanuit België naar Frankrijk uitgeweken waren en nu terug kwamen om een volksopstand uit te lokken maar zij waren te zwak om te slagen 

  Als commentaar op die gebeurtenissen schreef de Belgische ambassadeur te Londen, Sylvain van de Weyer, (lid van het vroeger Voorlopig Bewind), 'Tous ces hommes (en hij bedoelde hiermede Talleyrand, Sébastiani, Molé, Lamartine) -nous les avons vue a I'œuvre -n'ont eu et n'auront jamais qu'une pensée, c'est de reconquérir la Belgique en tout ou en partie, et de faire naître les occasions d'attendre ce but'. (Alle deze mannen hebben, ik heb ze aan het werk gezien, hebben slechts één doel, België geheel of gedeeltelijk te heroveren. En de mogelijkheden daartoe te organiseren.) Napoleon III (neef van Napoléon I) Die overal trachtte de volksopstand uit te lokken en daarna naar de absolute macht greep, verklaarde openlijk dat het zijn politiek doel was het België van Leopold 1 aan zijn rijk toe te voegen. Merkwaardig dat hij voor zijn plannen de instemming van Pruisen bekwam. In de pogingen van de Keizer om de macht en het prestige van Frankrijk te versterken en zijn staatskunde van de 'natuurlijke grenzen' in de richting van de Rijn te verwezenlijken nam België een belangrijke plaats in: de herovering van België zou Frankrijk immers tot aan de Duitse grens brengen. Napoleon noch zijn gemalin, Keizerin Eugénie, maakte er een geheim van dat hun aandacht op de verwerving van België gericht was; zo hoopten zij bij de dood van Koning Leopold Zij dachten dat onlusten in België de opvolging door kroonprins Leopold ( de latere Leopold II) zouden verhinderen. Zo was zij ervan overtuigd dat de Belgen de aanhechting bij Frankrijk verlangden wat hen door de Britse diplomatie in 1830 verhinderd werd. Bij de spanningen tussen Oostenrijk en Pruisen trachtte Napoléon III als tegenprestatie voor de Franse neutraliteit bepaalde gebieden te verkrijgen, waaronder België. . Zo werd door de Franse ambassadeur te Berlijn Bendetti een voorstel overhandigd, dat de verovering van België uitstippelde, met instemming van Pruisen. Een op diplomatiek vlak mislukte poging om Luxemburg te verwerven, ontredderde de plannen van Napoléon. Napoléon III zou uiteindelijk in 1870 in een Oorlog met het Duitsland van Bismarck verwikkeld geraken en krijgsgevangenen genomen worden. Een beschamende vernedering voor een keizer.