1. Een vergeten huwelijk
Het Rampjaar 1830. Léopold I en Karoline
Bauer Een vergeten huwelijk.
De eerste "koning der Belgen": weduwnaar van
de Engelse troonopvolgster. Was Charlotte niet gestorven, hij zou ongetwijfeld
als prins-gemaal van de Britse heerseres een belangrijke politieke rol
gespeeld hebben.
Leopold I, echtgenoot van de Franse prinses
Louise-Marie van Orléans: een politiek huwelijk. Maar een ander
huwelijk van Leopold van Saksen Coburg wordt blijkbaar vergeten; zijn kortstondige
echtverbintenis met de jonge Duitse toneelspeelster Karoline Bauer. Een
morganatisch huwelijk, waarop mijn aandacht gevestigd werd door een artikel
van J.B. (Jan Brans) in de "Standaard" van 13 januari 1966. Ook Theo Aronson
schreef erover in zijn boek "De Coburgs van België". het is een merkwaardig
verhaal, waardoor men de mens in koning Leopold I beter leert kennen. Voor
dit artikel gebruikten wij vooral de mémoires van Karoline Bauer
zelf: "Aus meinem Bühnenleben", (Kiepenheuer Verlag, Weimar
1917).
In september 1828 was de jonge actrice Karoline Bauer opgetogen
toen zij vernam dat een goedbekende van haar moeder: prins Leopold van
Saksen-Koburg, te Potsdam aangekomen was en een voorstelling zou bijwonen.
Leopold, weduwnaar, was toen 38 jaar; Karoline was er 21. Zij zag inderdaad
de prins, eerst door het zogenaamde leeuwenoog in het gordijn voor de scène.
Zij was onder de indruk; hij was groot en slank en droeg een fraaie rode
(Britse) uniform. Zijn bleek gelaat scheen haar edel toe. Hij had kort
zwart haar en grote, donkere, melancholische ogen. Zijn gelaat was veeleer
interessant dan schoon. Wat haar ook trof, terwijl zij hem bekeek _ hij
zittend op de eerste rij neven de koning van Pruisen: et vermoeide in zijn
houding en blik.
DE PRINS OP BEZOEK.
Leopold zag die avond Karoline in een betoverend dansnummer.
De volgende morgen liet hij vragen of hij de "Frau Rittmeisterin" (Karolines
moeder, weduwe) en haar dochter een bezoek mocht brengen . Dat mocht. De
prins kwam, niet in een hofkoets maar in een gewone huurkoets. Blijkbaar
wilde, de méér dan voorzichtige, zich niet compromitteren
door een bezoek aan een toneelspeelster! Bij dit laatste bezoek maakte
hij op Karoline niet dezelfde overweldigende indruk als de avond tevoren.
hij droeg nu niet meer het schitterende uniform maar een, van onder tot
boven, toegeknoopte lange zwarte overjas. Zij zag nu dat hij een pruik
droeg. Goed gemaakt, maar toch een pruik. De bleke vermoeide man deed haar
veeleer denken aan een vijftigjarige pedante kamergeleerde dan aan een
levenslustig prins van 38 jaar. Maar hij lachte bemoedigend. En zijn grote,
melancholische ogen "boeiden" de jonge vrouw.
"ARME ZWAARBEPROEFDE MAN"
Na een hoffelijk en vriendelijk gesprek met de moeder en dochter
samen, vroeg Leopold of hij Karoline alléén mocht spreken.
Dat mocht. Moeder kon het gesprek volgen, want de deur tussen de twee kamers
bleef open. De prins ondervroeg Karoline over haar loopbaan, inkomsten
en vooruitzichten. Tenslotte vroeg hij haar of zij beried zou zijn om te
trouwen met een eenzame, vermoeide, zwaarbeproefde man die dikwijls benijd
werd maar even dikwijls ongelukkig was. Wat ‘n belevenis voor beide vrouwen!
De moeder van Karoline meende dat haar dochter slechts bij zichzelf en
bij haar oom; Kristiaan Frederick Stockmar, de vertrouwensman van de prins,
kon te rade gaan. De prins, zei Stockmar, wenste stil, huiselijk huwelijksgeluk.
Hij had na de dood van zijn vrouw menig liefdesavontuur gekend om zich
te amuseren, niet om zich te inden. Dat was zeer nadelig voor lichaam en
ziel. Schone, voorname dames hadden hun netten gespannen voor hem maar
dat had tot niets geleid. Karoline moest ook weten dat prins Leopold niet
rijk was maar zeer zuinig. Nù scheen hij, volgens zijn vertrouwensman,
ernstig verliefd te zijn.
HUWELIJK MET DE LINKERHAND.
Indien Karoline erin toestemde met hem te trouwen, zou het een
zogezegd huwelijk met de linkerhand zijn, een morganatisch huwelijk Men
zou in alle stilte trouwen. Karoline zou de titel van gravin Montgomery
krijgen, maar ook dàt in alle stilte. Het huwelijk mocht niet bekend
worden, want dan zou Leopold het jaargeld verliezen dat hij in Engeland
genoot als weduwnaar van de troonopvolgster, en eveneens de positie die
hij daar innam. Overigens - Stockmar was eerlijk - reeds sedert drie jaar
werd Leopold de kroon van Griekenland in het vooruitzicht gesteld. De onderhandelingen
daarover waren hervat. Indien Leopold koning van Griekenland werd, zou
hij onmogelijk een morganatische echtgenote kunne meenemen. De politiek
zou dan de wet stellen en gebieden dat Leopold een echte koningin zou meebrengen
voor de Grieken. In dat geval zou het geheime huwelijk tussen Karoline
en de prins in alle stilte ontbonden worden. Immers: enkel voor God en
de naaste verwanten zou Karoline, indien zij in het huwelijk instemde,
de gade van Leopold zijn. Indien het huwelijk met kinderen gezegend werd
(hetgeen Stockmar niet hoopte), zouden die de graventitel van hun moeder
erven en financieel behoorlijk verzorgd worden. Zoals er ook voor Karoline
financieel zou gezorgd worden indien haar echtverbintenis met de prins
na kortere of langere tijd ontbonden werd. Wat kon Stockmar dus beloven?
Voor Karoline levenslang verzekerd, financieel zorgeloos bestaan, maar
ook niets meer! Want, waarschuwde hij, Leopold is onstandvastig in de liefde.
Wat dan?
De volgende dag hadden Karoline en haar moeder een geheime ontmoeting
met prins Leopold in een landhuis in de omgeving van Coburg. De prins was
vriendelijk, ja hartelijk. Karoline vond hem jeugdiger en frisser, meer
onbevangen en ongedwongen. Hij omarmde en kuste haar en verklaarde zijn
liefde.
LACHEN EN WENEN.
Karoline aarzelde nochtans om met Leopold te trouwen, gezien
de mogelijkheid dat hij koning van Griekenland zou worden. Haar moeder
drong er echter op aan dat zij hem toch zou huwen. Den eens: een financieel
onbezorgde toekomst, in ieder geval! Dezelfde avond nog schreef Karoline
een ontslagbrief aan de directeur van het theater waaraan zij verbonden
was. Zij moest op reis en optreden als gast in verschillende vreemde steden
schreef zij. Het ontslag werd geweigerd, maar haar moeder wist een invloedrijke
vriend ertoe te brengen de zaak voor te leggen aan de koning van Pruisen.
De vorst bemoeide zich ermee en de actrice bekwam haar ontslag de 14de
mei 1829. Zij lachte en weende. Behalve een drietal mensen, waaronder de
koning van Pruisen, wist niemand dat zij naar Engeland reisde en met welke
plannen.
PRACHTIGE GOUDEN KOOI.
Stockmar had voor geld gezorgd en de twee vrouwen reisden naar
Engeland. Zij werden zeer mooi en comfortabel gehuisvest in een cottage
in Regent Park op veertien mijlen van Londen. Het was er fraai en aangenaam
maar Karoline voelde zich als in een gouden kooi. Zij en haar moeder beseften
dat zij zich dat zij geheel op de genade en ongenade in de handen van Leopold
waren.
De eerste dag kwam Kristiaan Stockmar op bezoek. Zijn meester liet
de dames groeten en welkom heten, zie hij. Hij was hen niet komen begroeten
bij hun aankomst omdat hij door mondaine verplichtingen weerhouden was:
een diner bij de hoogste adel. Karoline was zeer ontgoocheld en boos en
verborg dat niet. De prins had haar en haar moeder in Kales en Londen toch
een eenvoudig welkomswoord kunnen zenden? Stockmar antwoordde dat de prins
zeer voorzichtig was; Eérst komt de politiek en dan de liefde. Karoline's
moeder zei: had je in Koburg zo gesproken dan zouden wij hier nu niet zitten!
Tegen zeven uur ‘s avonds kwam Leopold per rijtuig op bezoek. Hij was zò
aangekleed en hoog dichtgeknoopt dat hij als het ware vermomd leek. De
begroeting was niet hartelijk. Karoline meende in hem "een dor hart" te
voelen. Zij verweet hem dat zij alles op het spel gezet had, ook haar kunstenaars
loopbaan, en dat hij nu zo koel was. Zij wilde de volgende dag terugkeren
naar Duitsland!
Leopold werd teder. Karoline weende, en na deze eerste "storm" waren
zij opnieuw verzoend.
WANTROUWEND EN PEDANT.
Bij Karoline bleef nochtans de ontgoocheling bestaan. Zij leerde
nu een wantrouwende, onvoorzichtige en pedante Leopold kennen. Ook haar
oom Stockmar scheen veranderd. Hij was zenuwachtig, ontstemd, ontevreden
over zichzelf en over Leopold en Karoline. Evenals in de laatste meidagen
kwam Leopold in juni dagelijks op bezoek in de cottage. Twee plechtige,
voor Karoline vervelende uren. Zij speelde piano, zong, las voor uit romans.
En de prins van Saksen-Koburg, ex-gemaal, Britse veldmaarschalk, Griekse
kroonpretendent, drizzelde! Aronson beschrijft op bladzijde 20 dat spel
als: "het verpulveren van goud en zilverdraad, van kwasten, epauletten
en Brandebourgs"! Zo gingen in juni dagelijks uren voorbij, en verder gebeurde
er niets. Door haar moeder werd Karoline tot geduld aangespoord. Tenslotte
stelde Stockmar de prins een ultimatum. trouw met haar of wij gaan terug!
De volgende dag was Leopold daar, als het ware geheel veranderd. Niet meer
lethargisch afwachtend; diplomatisch. Hij sprak opnieuw over liefde zoals
in Berlijn en bij de ontmoeting nabij Koburg. Hij vergat zijn pedantisme
en (één dag!) het drizzelen. Karoline vond hem opnieuw beminnelijk
en was ervan overtuigd dat hij haar beminde.
HUWELIJK.
De 2de juli 1829 trouwde prins Leopold in de cottage met Karoline
Bauer, in een heel eenvoudige plechtigheid - eigenlijk in’t geheel géén
plechtigheid. Stockmar had een huwelijkscontract geschreven, waardoor Karoline
de titel "gravin Montgomery" kreeg en een bescheiden jaargeld. En zo was
Karoline dan getrouwd met Leopold, verbonden niet door een sacrament, zoals
bij de katholieken, maar door een huwelijksverdrag dat "een natuurlijke,
door God gewilde verbinding" bekrachtigt.
WITTEBROODSWEKEN.
Leopold was de eerste weken stralend, levendig en fris, gelukkig.
Niet meer pedant. Hij drizzelde niet meer. Integendeel, hij zong duetten
met Karoline en speelde biljart met haar. Zelfs wandelde hij bij avondschemering
met haar in het park dat de cottage omgaf. Maar na de maand juli reisde
Leopold naar Karlsbad, voor een kuur. Karoline reisde als gravin Montgomery
met haar moeder naar Parijs. Half november kwam ook Leopold naar Parijs.
Hij verbleef in een ander hotel (geheim huwelijk) en bracht dagelijks een
kort bezoek aan zijn vrouw. Begin december vertrok Leopold met Stockmar
naar Engeland, en Karoline...bleef alleen achter in Parijs, waar zij met
haar moeder zeer droevige kerstdagen doorbracht. Plots kwal er een "bevel"
om naar Engeland terug te keren. Maar nooit in haar leven beleefde zij
een zo droevige oudejaarsavond als die 31ste december 1829 in de cottage
met haar moeder, terwijl haar man in Londen was.
GROOTVADERLIJKE BEGROETING.
Op nieuwjaarsdag 1830 kwam Leopold te vier uur ‘s namiddags
op bezoek, ingeduffeld zoals een grootvader. Grootvaderlijk ook waren begroeting
en gesprek. Geen spoor meer van levensfrisheid, liefde, huiselijke warmte.
Karoline speelde en zong gedurende een half uur, terwijl Leopold in bontmantel
en met bontlaarzen voor het haardvuur zat. Het diner was ongezellig. Tot
een écht gesprek kwam het niet. Na het diner las Karoline voor uit
een roman en Leopold drizzelde. helemaal "Grootvader" , volgens zijn vrouw
in haar mémoires. En toen hij te zeven uur vetrok, leek hij tevreden.
Zo vergingen de dagen. Met de ene hand reikte Leopold en Stockmar naar
de kroon van Griekenland, met de andere hand hadden zij Karoline naar Engeland
gehaald, wetend (aldus de ontgoochelde vrouw) dat zij niet beiden tegelijk
konden vasthouden, dat een van beide moest afgestoten worden: de kroon
of Léopold’s geheime liefde. Beiden waren diplomaten, met koele
diplomaten ogen, volgens Karoline, die zichzelf later beschouwde als speelgoed,
gedurende enige uren, voor een zich vervelende pedant.
HET LIED IS UIT.
Over de Griekse plannen van Leopold wist Karoline maar weinig.
Terwijl zij in Parijs was, waren de besprekingen over de Griekse kroon
opnieuw begonnen. In februari 1830 waarborgden Rusland, Frankrijk en Engeland
de onafhankelijkheid van Griekenland, onder een christelijke koning. De
kroon werd Leopold officieel aangeboden. Karoline was opgetogen toen ook
oom Stockmar het haar vertelde. Zij zou opnieuw vrij zijn!...Daarna kwam
de weemoed. Zij voelde zich ontgoocheld. Een korte geluksdroom was voorbij.
Toch begroette zij haar man hartelijk en ontroerd als de toekomstige koning
van Griekenland. En hij...sprak niet over de nakende scheiding, over hun
uit-elkaar-gaan. Neen, hij sprak over wat Griekenland voor hem zou betekenen.
Einde mei1830 kwam het nieuws dat Leopold toch geen koning van
Griekenland zou worden. Karoline zou dus in Engeland blijven. Nu was zij
ontgoocheld. Leopold zei haar geen woord als uitleg of verontschuldiging
maar deed alsof er niets gebeurd was, en Karoline voelde zich opnieuw vernederd.
Omwille van een broer van haar, die in financiële moeilijkheden
verkeerde, kwam het tot een scène tussen haar en oom Stockmar, tussen
haar en Leopold. En dàn was het uit! Karoline en haar moeder vertrokken
naar Duitsland om nooit meer naar Engeland terug te keren.
HUWELIJK ONTBONDEN
In het reeds vermelde artikel van J.B. lezen wij dat in ieder
geval werd het morganatisch huwelijk van de prins van Saksen-Koburg met
Karoline Bauer - beiden waren evangelisch - in 1831 ontbonden. De ONVERWACHTE
kans koning der Belgen te worden dwong de prins tot die stap. Afgezien
van andere, politieke, financiële, opportuniteitsredenen, moest hij
ook rekening houden met Frankrijk, dat zijn toestemming tot de troonsbestijging
van de Saksen-Koburger afhankelijk maakte van zijn verloving met Louise-Marie,
de dochter van Louis-Philippe".
De Bruyne
2. Vlaamse vrijwilligers stierven
voor Charlotte
‘De doorbraak van de hoop’ schets de politieke omwentelingen
die Mexico in de 19de en het begin van de 20ste eeuw hebben gebrandmerkt.
Ook 1500 vrijwilligers uit NINOVE en OUDENAARDE speelden hierbij een rol
. Maar velen moesten het met de dood bekopen.
in maart 1864 werden in de Belgische kranten oproepen gepubliceerd
om een expeditiecorps samen te stellen, dat zou worden geleid door een
veertigtal beroepsofficieren, die op rangverhoging mochten rekenen. Koning
Leopold I wilde zijn dochter Charlotte, die door haar huwelijk met de Habsburgse
aartshertog Maximiliaan van Oostenrijk en de strategische manipulaties
van Napoleon III keizerin van Mexico was geworden bescherming garanderen.
Het land werd immers geteisterd door guerrillaoorlogen en net over de grens
met de Verenigde Staten lonkte de vroegere bewindsman, Benito Juarez, opnieuw
naar de macht, terwijl in het zuiden generaal Porfirio Diaz een oppositie
leger trainde voor een gewapend treffen.
Maximiliaan had onderhandelingen gevoerd met de Belgische minister
van oorlog Chazal (een man van Franse afkomst), die voorspelde dat de economie
er zijn voordeel zou meed oen. Maar voor onze jongens vertrokken wist niemand
precies of zij deel zouden uitmaken van de keizerlijke garde, dan wel een
Mexicaans hulpregiment zouden vormen. In het Belgisch parlement werden
er in het Frans verhitte discussies gevoerd, want de regering werd ervan
beticht de leegloop van het leger te bevorderen.
Volksvertegenwoordiger De Laet van de Antwerpse Meetingpartij
daagde de oorlogsminister uit tot een pistolenduel, waarbij zij lichamelijk
verwondingen opliepen. Maar de soldaten waren toen al lang in Mexico aanbeland.
Aanvankelijk waren zij enthousiast over hun verblijf in Veracruz, maar
toen sommigen op hun tocht naar de hoofdstad door tyfus of uitputting het
leven lieten, daalde het moreel zienderogen. Er bestaat een brief, waarin
Charlotte keizerin Eugénie bericht dat de Oostenrijkse en Belgische
soldaten zich voortreffelijk gedragen bij kalmte en rust, maar dat zij
zodra een onweer opsteekt nergens te bespeuren zijn. Balorige vrijwilligers
klaagden over de huisvesting en de eetvoorzieningen. Zij kregen de opdracht
de streek te zuiveren van de republikeinen en er werden strafcampagnes
georganiseerd, die al vlug evolueerden tot een verschrikkelijk bloedbad.
Veel landgenoten werden gevangen genomen, waardoor het imago van het expeditiekorps
een stevige deuk kreeg.
Zowel in Oudenaarde als in het kamp van Beverloo werden herdenking
monumenten opgericht, terwijl in Mexico talrijke soldaten deserteerden.
Maar ook de ‘verlichte’ Maximiliaan beging vele flaters. Hij
vaardigde het bevel uit om niet minder dan 40.000 gewapende Mexicanen,
die niet tot een leger behoorden, te executeren. Ondertussen groeiden de
keizersgezinden Mexicaanse troepen en het Belgisch korps uit elkaar. Charlotte
kon niet langer op nieuwe hulp uit België rekenen omdat de nationale
pers de regering die had afgeraden. President Juarez belegerde de stad
Quéretaro, waar Maximiliaan met zijn fel uitgedunde tropen verbleef.
Toen hij werd terechtgesteld betekende dit meteen het einde van de droom
die de Franse Keizer Napoleon III had gekoesterd om een katholiek Latijns-Amerikaan
imperium te vormen. Wel werd Maximiliaan sindsdien min of meer beschouwd
als een martelaar van de Christelijk-Westerse beschaving.
De episode rond Charlotte en Maximiliaan is slechts één
van de vele geschiedkundige facetten die aan bod komen op de ‘Doorbraak
van de hoop". De expositie is vooral interessant op historisch-documentair,
maar veel minder op artistiek vlak.
3. Charlotte keizerin
In 1853 reisde koning Leopold I met zijn achtienjarige zoon Leopold
naar Wenen. Vandaar schreef de kroonprins aan zijn broer Filips: ‘Cher
papa heeft voor mij een gezellin gekozen: ‘t is Marie, dochter van de Palatijn
van Hongarije. Zij is zestien jaar. Ik was zeer verwonderd dat te vernemen,
maar ik heb mij onderworpen aan de vaderlijke wil. Zij is middelmatig van
gestalte, een beetje zwaarlijvig, en niet zeer mooi, zonder nochtans lelijk
te zijn. In Wenen zegt men, dat zij zeer spiritueel is. Het huwelijk zal
in augustus plaatsvinden.
Prinses Charlotte, het zusje van Leopold en Filips, kreeg iets
meer inspraak in haar huwelijk, al had haar vader ook voor haar tijdig
de hoven van Europa afgezocht. Nog vòòr haar zestiende verjaardag
kwam aartshertog Maximiliaan op bezoek, de broer van de Oostenrijkse keizer.
Hij bezocht België waar zijn Habsburgse dynastie zoveel eeuwen geregeerd
had, en schreef naar huis: "Het is het meest bloeiende land, dat ik tot
nu toe bezocht heb. Een land, dat alle elementen bezit van welvaart en
rijkdom: vruchtbare grond, rijke steden, dichtbij aan elkaar gelegen, havens
aan de zee, een prachtig spoorwegnet, handel en nijverheid in een mate
die ik nog nooit tevoren gezien heb. Het is werkelijk een model van een
land." Met eenzelfde verbazing had in 1477 zijn voorvader Maximiliaan toen
hij naar Brugge gekomen was om Maria van Bourgondië te huwen, geschreven
over de rijkdom van de Nederlanden waarin "twintig steden zoals Wenen"
lagen. P 20 september 1856 schreef de koning aan zijn dochter om haar keuze
te laten: ofwel de aartshertog, waardoor zij de tweede zou worden in het
grote Habsburgse rijk, ofwel koning Pedro V van Portugal die toen net negentien
jaar geworden was, naast wie ze de eerste zou worden, maar in een kleiner
land en een minder aanzienlijk vorstenhuis. En Pap besloot: "In geen geval
wordt aan een huwelijk gedacht voor de zomer van 1857, na je (zeventiende)
verjaardag. ‘t Is vooral de aartshertog die op een spoedig, positief antwoord
aandringt";. Daar was wel reden toe, want de man was al 24 jaar en nog
ongehuwd, ten gevolge van het overlijden van een vroegere verloofde.
Charlotte koos voor Maximiliaan en het huwelijk werd te Brussel
ingezegend op 27 juli 1857. Tot haar uitzet behoorden 44 japonnen, 30 dozijn
hemden met hoge, rode of omgeslagen kraag, 6 dozijn slaapmutsen, 77 kamerjassen,
81 halsdoeken, 40 dozijn handschoenen waarvan drie dozijn voor ‘s nachts,
18 dozijn zakdoekjes met geborduurd initialen of met kant afgezet, 288
paar kousen en 100 paar schoenen. " Men moet er wel rekening mee houden,
dat in deze kringen slechts twee à driemaal per jaar gewassen werd"
noteert de biografie. En tegelijk ook schoenen gepoetst? Zoals koning Leopold
het gevraagd had aan de keizer, gaf die aan zijn broer een waardige positie:
gouverneur vaan het koninkrijk Lombardije-Ventië, met Milaan als hoofdstad.
Nu de Italiaanse onafhankelijkheidswil naar een hoogtepunt ging, was dit
een biezonder moeilijke opdracht en Maximiliaan kon die duidelijk niet
aan. Hij moest spoedig door een militair vervangen worden, temeer omdat
Piëmont en Frankrijk in 1849 Oostenrijk aanvielen om de Habsburgers
uit Italië te verdrijven. De keizer verloor alleen Lombardijë
en kon Venetië nog behouden tot aan de Pruisisch-Oosterrijks oorlog
in 1866. Maar Maximiliaan moest nu leven van zijn werkeloosheidsvergoeding.
Totdat er een nieuwe job in zicht kwam: keizer worden van Mexico! Mexico
verkeerde zowat permanent in chaos en revolutie, en volgens de toen gangbare
kanonneerbootdiplomatie stuurden Frankrijk, Engeland en Spanje in 1862
samen een expeditiekorps om de financiële belangen van hun onderdanen
te vrijwaren. Na een aanbod tot schadeloosstelling door president Juarez
trokken Spanje en Engeland zich terug. Maar de Franse keizer Napoleon III
had voortdurend militaire successen nodig om op zijn geüsurpeerde
troon te kunnen blijven, en dus liet hij zijn tropen oprukken naar de hoofdstad.
Eens daar, moest hij de conservatieve tegenstanders van Juarez een stabiele
machtspositie trachten te bezorgen. Hij liet hen de keizerstroon aanbieden
aan aartshertog Maximiliaan. Die aanvaardde in april 1864 met, achteraf
bekeken, een ongelooflijke lichtzinnigheid. Hij zou niet alleen op Franse
troepen steunen, maar ook een Oostenrijks en een Belgisch vrijwilligerskorps
meekrijgen. Dit laatste, "een lijfwacht voor keizerin Charlotte", werd
in Oudenaarde gevormd, waar een monument door beeldhouwer Willem Geefs
herinnert aan de Belgische gesneuvelden bij Tacambaro.
De aanhangers van president Juarez voerden inderdaad een guerrillaoorlog,
en het bleek algauw dat de keizer alleen met een permanente Franse militaire
steun op de troon kon blijven. Al toonde Charlotte dan meer doortastendheid
dan haar onbekwame man, dat volstond niet. Zeker niet nadat de burgeroorlog
ten einde was in de Verenigde Staten, zodat die snel met heel hun gewicht
Juarez konden steunen tegen de Europese inmenging. Nadat Napoleon III beslist
had om zijn troepen terug te trekken, kwam Charlotte naar Europa in een
wanhoopspoging om nieuwe steun los te krijgen. Toen deden zich plots vlagen
van zinsverbijstering voor, die snel toenamen. Ze werd in juli 1867 naar
België overgebracht, zonder dat men haar had verteld dat Maximiliaan
na zijn gevangenname was gefusilleerd - zoals hij zelf verordend had dat
er met de gewapende aanhangers van Juarez moest gebeuren. Pas een half
jaar later werd het haar medegedeeld. De keizerin genas niet meer en stierf,
86 jaar oud, in 1927 in het kasteel Bouchout te Meise waar ze tientallen
jaren verbleven had. Dank zij een schat aan brieven en dagboeken, vooral
uit het archief van het koninklijk paleis maar ook uit allerlei andere
verzamelingen, heeft Mia Kerchvoorde een bijzonder aantrekkelijke en levendige
biografie geschreven, die hele koninklijke familie in de jaren 1850 en
1860 belicht.
Lode Belgicus.verhofstadt v.l.d p.s.a spirit
socialisme ocultisme ontspanning solidair vlaams belgisch lach |